بررسی تأثیر پارامترهای تصویربرداری، در آشکارسازی توده های کوچک ریوی در انواع مختلف دستگاه های سی تی اسکن

سابقه و هدف: ندول های ریوی توسط نئوپلاسم هایی نظیر کارسینوم برونش و متاستازها ایجاد می گردند. متأسفانه، 86% این بیماران در طی 5 سال اول فوت می کنند. تشخیص زودهنگام سرطان های اولیه ریوی و متاستازها در شروع و طرح ریزی درمان بیماران، بسیار مهم و حیاتی است. ندول های ریز متاستاتیک غالباً در رادیوگرافی معمولی سینه قابل شناسایی نیستند. به جهت این که توسط تشکیلات عروقی و یا سایه دنده ها محو می شوند. از بین سیستم های تصویربرداری، سی تی اسکن به بهترین نحو این ضایعات را آشکار می نماید. هدف از این مطالعه این است که آیا پارامترهایی در انواع مختلف این سیستم ها وجود دارد که آشکارسازی را بهبود بخشد؟ مواد و روش ها: در این بررسی، فانتوم های شبیه سازی شده ریه گوسفند به هم راه ندول های ریوی (pulmonary nodules) شبیه سازی شده از دو ساختار بافت نرم و کلسیفیه (آهکی)، به اندازه های 5-1 میلی مترتهیه شدند و تحت پارامترهای تکنیکی مختلف تصویربرداری در سه سیستم سی تی اسکن قرار گرفتند. تصاویر تهیه شده در شرایط پارامتری مختلف به صورت تصادفی جهت گزارش در اختیار پزشک رادیولوژیست قرار گرفت. یافته ها: نتایج به دست آمده حاکی از آن است که آشکارسازی این ضایعات به شرایط اسکنینگ ارتباط دارد. به طوری که تفاوت آشکارسازی با کاهش ضخامت برش از 10 به 2 میلی متر و یا از 5 به 2 میلی متر با ضریب اطمینان 95% کاملاً معنی دار بود. از سوی دیگر با توجه به ساختار کنتراست بالای بافت ریه، کاهش میلی آمپر ثانیه از 330 به 30 (کاهش 11 برابری) و آن هم در ضخامت برش 2 میلی متر، تفاوت قابل ملاحظه ای درآشکارسازی این ضایعات به وجود نیاورد. نتیجه گیری: تصویرگیری با مقاطع برشی ظریف 2 میلی متر و حتی پایین تر، نیاز به استفاده از انواع دیگری از سیستم های سی تی اسکن دارد که اسپیرال معمولی و اسپیرال چند برشی از این گروه می باشند. از سوی دیگر در بررسی معمول ریه جهت آشکارسازی این ضایعات، می توان میلی آمپر ثانیه را در جهت کاهش پرتوگیری های غیرضروری بیمار کاهش داد.